Odeszli na wieczny dyżur. Lew-Starowicz, Doktor Zdrówko... Pamiętamy

Wielu z nich angażowało się również w innych obszarach – byli wśród nich poeci, malarze, wokaliści, społecznicy.

Niektórzy sami zmagali się przez lata z różnymi schorzeniami. Nie wszyscy zdążyli pożegnać się z bliskimi… Tak jak dr Krzysztof Kamiński, który zginął w dramatycznych okolicznościach, wracając do domu z dyżuru w szpitalu.

Odeszli w tym roku. W pamięci koleżanek, kolegów, pacjentów i studentów pozostaną na zawsze.

Elżbieta Starosławska – onkolog przez lata związana z Centrum Onkologii Ziemi Lubelskiej. Absolwentka Akademii Medycznej w Lublinie, uzyskała tytuł profesora w 2013 roku. Dążyła do stworzenia nowoczesnego ośrodka onkologicznego oferującego kompleksową opiekę pacjentom. Zdobyła uznanie jako lekarz i menedżer, budując profesjonalny zespół specjalistów i wprowadzając zaawansowane metody leczenia raka.

Andrzej Lewiński – endokrynolog, specjalista chorób wewnętrznych i medycyny nuklearnej. Ukończył Akademię Medyczną w Łodzi, gdzie zdobył stopień doktora w 1981 roku, a habilitację w 1986 roku. W latach 2002–2008 pełnił funkcję pierwszego rektora Uniwersytetu Medycznego w Łodzi, gdzie zainicjował wiele innowacyjnych projektów w zakresie endokrynologii i diagnostyki hormonalnej.

Wieloletni przewodniczący Rady Naukowej Instytutu „Centrum Zdrowia Matki Polki”, twórca i kierownik Kliniki Endokrynologii i Chorób Metabolicznych ICZMP i konsultant krajowy w dziedzinie endokrynologii. Wieloletni członek Polskiego Towarzystwa Endokrynologicznego i redaktor naczelny czasopisma „Endokrynologia Polska”. Za swoją działalność naukową i dydaktyczną otrzymał wiele odznaczeń, w tym Krzyż Kawalerski i Oficerski Orderu Odrodzenia Polski. Jego dorobek obejmuje liczne publikacje i prace badawcze, a także współpracę z międzynarodowymi ośrodkami naukowymi, takimi jak University of Texas oraz Universitat Autònoma de Barcelona.

Wojciech Pędich – specjalista w zakresie gerontologii i kardiologii. Jako jeden z pionierów polskiej gerontologii zajmował się badaniami nad procesami starzenia się oraz opieką nad osobami starszymi. Przez wiele lat kierował Zakładem Gerontologii na Akademii Medycznej w Białymstoku. Prof. Pędich był także współzałożycielem Polskiego Towarzystwa Gerontologicznego i redaktorem czasopisma „Gerontologia Polska”.

Jego dorobek naukowy obejmuje liczne publikacje oraz prace związane z problemami zdrowotnymi osób starszych, za które otrzymał wiele odznaczeń, w tym Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski.

Jerzy Heimrath specjalizował się w ginekologii i położnictwie, długoletni wykładowca oraz dziekan Wydziału Nauk o Zdrowiu Uniwersytetu Medycznego we Wrocławiu. Ukończył Akademię Medyczną we Wrocławiu w 1983 roku, uzyskując następnie kolejne stopnie specjalizacji. W 1993 roku obronił doktorat, a w 2003 roku uzyskał habilitację. W swojej pracy naukowej koncentrował się na zagadnieniach położnictwa, edukacji oraz organizacji opieki zdrowotnej. Był znany ze swojej roli jako mentor oraz promotor licznych prac dyplomowych i naukowych.

Bohdan Lewartowski – lekarz, fizjolog i profesor nauk medycznych, znany ze swojej pracy nad fizjologią serca i układem krążenia. Uzyskał dyplom lekarza w 1954 roku na Akademii Medycznej w Warszawie i od tego czasu kontynuował karierę naukową, zostając m. in. dyrektorem Centrum Medycznego Kształcenia Podyplomowego w Warszawie (1974–1981). W swoich badaniach wykazał rolę nerek w produkcji erytropoetyny w warunkach niedotlenienia. Otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski oraz Krzyż Armii Krajowej.

Jerzy Kiwerski – ortopeda i specjalista rehabilitacji, szczególnie znany ze swoich prac nad leczeniem urazów kręgosłupa. Ukończył studia na Pomorskiej Akademii Medycznej w Szczecinie, a następnie rozpoczął długą karierę w Stołecznym Centrum Rehabilitacji w Konstancinie. Był ordynatorem oddziału neuroortopedycznego oraz wieloletnim kierownikiem Katedry Rehabilitacji Akademii Medycznej w Warszawie. W swoich badaniach koncentrował się na elektrodiagnostyce uszkodzeń rdzenia kręgowego i funkcjonalnej stymulacji porażonych mięśni, co miało duży wpływ na leczenie osób po urazach kręgosłupa.

Profesor Kiwerski pełnił funkcję krajowego konsultanta ds. rehabilitacji i był aktywnym członkiem licznych towarzystw naukowych, m.in. Polskiego Towarzystwa Rehabilitacji, którego był prezesem. Został uhonorowany tytułem Honorowego Przewodniczącego Komitetu Rehabilitacji PAN oraz wieloma odznaczeniami za wkład w rozwój polskiej medycyny i rehabilitacji.

Andrzej Grzela – lekarz chirurg oraz wokalista i współzałożyciel znanego zespołu folkowego „Ryczące Dwudziestki”, grającego muzykę szantową. W 2015 roku, podczas koncertu na festiwalu Shanties w Krakowie, doznał rozległego udaru mózgu, którego skutkiem były paraliż i trwałe uszkodzenia neurologiczne, uniemożliwiające mówienie i poruszanie się. Historia lekarza była inspiracją m. in. do powstania filmu „II koncert na wiolonczelę i orkiestrę” w reżyserii Macieja Stuhra.

Kazimierz Kubiszyn – lekarz, malarz, poeta i społecznik. Ukończył Akademię Medyczną w Lublinie, specjalizując się m. in. w medycynie ogólnej i radiologii. Jego działalność zawodowa obejmowała pracę w Tomaszowie Lubelskim i Międzyrzecu Podlaskim, gdzie przez lata był dyrektorem ZOZ. Był także prezesem lokalnego PCK i organizatorem Klubów Honorowych Krwiodawców. Za swoje zaangażowanie otrzymał m. in. Złoty i Srebrny Krzyż Zasługi oraz odznakę „Kryształowe Serce”.

Wacław Droszcz – pulmonolog, alergolog i internista, a także profesor Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego. Był twórcą Kliniki Pneumonologii Instytutu Chorób Wewnętrznych, która przekształciła się później w Klinikę Chorób Wewnętrznych, Pneumonologii i Alergologii WUM. Jego praca koncentrowała się na badaniach nad astmą, chorobami obturacyjnymi płuc oraz terapią sterydową. Był autorem licznych publikacji naukowych oraz podręczników, które miały istotny wpływ na rozwój polskiej pneumonologii.

Profesor Droszcz aktywnie przyczyniał się do rozwoju alergologii w Polsce i był współzałożycielem Polskiego Towarzystwa Alergologicznego, zdobywając tytuł członka honorowego za swoje zasługi. Jego działalność dydaktyczna obejmowała opiekę nad licznymi doktoratami i habilitacjami, a także szkolenie wielu pokoleń lekarzy specjalistów.

Antoni Pruszewicz – otolaryngolog, profesor nauk medycznych i zasłużony działacz akademicki. Ukończył Akademię Medyczną w Poznaniu, gdzie później przez dekady pracował i rozwijał swoje badania, specjalizując się w audiologii, foniatrii oraz rehabilitacji głosu i mowy. W 1980 roku uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1986 – profesora zwyczajnego. Pruszewicz był rektorem Akademii Medycznej w Poznaniu w latach 1987–1993 i przyczynił się do rozwoju programu nauczania medycyny w języku angielskim.

Jego osiągnięcia obejmują założenie pierwszej w Polsce Kliniki Foniatrii i Audiologii oraz wdrażanie innowacyjnych metod rehabilitacji po operacjach krtani. Był również aktywnym członkiem i przewodniczącym wielu towarzystw naukowych oraz autorem licznych publikacji naukowych. W uznaniu za swoją pracę został odznaczony wieloma medalami, w tym Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

Elżbieta Bandurska-Stankiewicz – specjalistka w dziedzinach endokrynologii, diabetologii i chorób wewnętrznych, znana przede wszystkim z wkładu w rozwój diabetologii w Olsztynie. W 1999 roku założyła Oddział Endokrynologii i Diabetologii w Wojewódzkim Szpitalu Specjalistycznym w Olsztynie, którym następnie kierowała. W swojej karierze była również kierownikiem Kliniki Endokrynologii, Diabetologii i Chorób Wewnętrznych na Uniwersytecie Warmińsko-Mazurskim, publikując około 200 prac naukowych, w tym wiele na arenie międzynarodowej

Prof. Bandurska-Stankiewicz otrzymała liczne wyróżnienia za swoją działalność, w tym tytuł „Lekarz Roku 2004” oraz Nagrodę Forum Kobiet Polskich w 2006 roku. W 2022 roku przyznano jej także Certyfikat Ikony Olsztyńskiej Medycyny za wkład w nowoczesną opiekę zdrowotną na Warmii i Mazurach.

Michał Powolny – ginekolog-położnik, profesor nauk medycznych, który przez wiele lat pracował w Centralnym Szpitalu Klinicznym MSWiA w Warszawie. Specjalizował się w ginekologii i położnictwie, zajmując się także zagadnieniami anestezjologicznymi w tych dziedzinach. Znany był ze swojego zaangażowania w opiekę nad pacjentkami oraz za wkład w rozwój medycyny kobiecej. W ciągu swojej kariery zdobył uznanie zarówno wśród pacjentów, jak i środowiska lekarskiego, co uczyniło go cenionym mentorem i autorytetem w dziedzinie ginekologii.

Adam Jankowski – pediatra, specjalizujący się w immunologii i chorobach zakaźnych, profesor nauk medycznych. Ukończył studia na Akademii Medycznej we Wrocławiu w 1968 roku i związał się z uczelnią na wiele dekad. Pełnił funkcję kierownika III Katedry i Kliniki Pediatrii, Immunologii i Reumatologii Wieku Rozwojowego Uniwersytetu Medycznego we Wrocławiu, gdzie rozwijał nowoczesne podejście do opieki nad dziećmi z chorobami układu odpornościowego.

Za swój wkład w medycynę został uhonorowany licznymi odznaczeniami, w tym Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Złotym Krzyżem Zasługi.

Lech Walasek – nefrolog i profesor nauk medycznych, specjalista z zakresu chorób wewnętrznych. Ukończył Wojskową Akademię Medyczną, gdzie w 1971 roku obronił doktorat, a habilitację uzyskał trzy lata później. W 1991 roku otrzymał tytuł profesora. Walasek był związany zawodowo z 10. Wojskowym Szpitalem Klinicznym w Bydgoszczy oraz Collegium Medicum Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, gdzie prowadził Katedrę i Zakład Promocji Zdrowia do czasu przejścia na emeryturę w 2009 roku.

Profesor Walasek był autorem wielu znaczących prac naukowych w dziedzinie nefrologii i chorób wewnętrznych, a także promotorem i recenzentem licznych prac doktorskich i habilitacyjnych.

Urszula Wenda – lekarka znana z poświęcenia i odwagi podczas pacyfikacji strajku w kopalni "Wujek" 16 grudnia 1981 roku, gdy niosła pomoc rannym górnikom. Przez lata pracowała jako lekarka rodzinna w Katowicach, związana z Wojewódzką Przychodnią Górniczą. Jej odwaga i niezłomność w niesieniu pomocy podczas dramatycznych wydarzeń stanu wojennego uczyniły ją symbolem empatii i odwagi.

Bożena Galas-Zgorzalewicz – lekarka specjalizująca się w neurologii dziecięcej, epileptologii oraz pediatrii. Pracowała na Uniwersytecie Medycznym im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu, gdzie pełniła funkcję kierownika Katedry i Kliniki Neurologii Wieku Rozwojowego oraz angażowała się w badania nad diagnozowaniem i terapią zaburzeń neurologicznych u dzieci. Była członkinią Polskiej Akademii Nauk i wieloletnią sekretarz Komitetu Nauk Neurologicznych PAN.

Profesor Galas-Zgorzalewicz prowadziła liczne prace naukowe oraz publikowała książki dotyczące m. in. autyzmu oraz ADHD, wnosząc istotny wkład w rozwój polskiej neurologii dziecięcej.

Jerzy Edmund Cieślak – specjalista medycyny ogólnej i organizacji ochrony zdrowia, a także senator III, IV i V kadencji. Ukończył Akademię Medyczną w Białymstoku i pełnił funkcje kierownicze, m. in. jako dyrektor Wojewódzkiej Stacji Pogotowia Ratunkowego w Jeleniej Górze. W Senacie aktywnie angażował się w kwestie dotyczące służby zdrowia.

Małgorzata Kozłowska-Wojciechowska – znana też jako „Profesor Zdrówko”, lekarka specjalizująca się w chorobach wewnętrznych, gastroenterologii oraz dietetyce. Ukończyła Akademię Medyczną w Warszawie, a następnie przez lata pełniła funkcję wykładowczyni na Warszawskim Uniwersytecie Medycznym. Była także kierowniczką Zakładu Farmacji Klinicznej i Opieki Farmaceutycznej oraz popularyzatorką zdrowego żywienia.

Profesor Kozłowska-Wojciechowska zdobyła popularność dzięki udziałowi w programie telewizyjnym „Wiem, co jem”, w którym edukowała na temat zdrowych nawyków żywieniowych. Za swoją działalność otrzymała liczne wyróżnienia, w tym Złoty Krzyż Zasługi oraz tytuł „Popularyzatora Nauki”.

Zbigniew Lew-Starowicz - ceniony seksuolog, psychiatra i psychoterapeuta, znany z propagowania edukacji seksualnej i wieloletniej działalności na rzecz rozwoju tej dziedziny w Polsce. Ukończył Wojskową Akademię Medyczną w Łodzi, a stopień doktora habilitowanego uzyskał w 1986 roku. Był również profesorem nauk medycznych oraz długoletnim konsultantem krajowym w dziedzinie seksuologii.

Lew-Starowicz był autorem setek publikacji naukowych i popularnonaukowych, a jego prace znacząco wpłynęły na rozwój seksuologii w Polsce. W swojej karierze zajmował się także działalnością edukacyjną, prowadząc kursy dla lekarzy i wykładając na polskich uczelniach. Za swoje zasługi otrzymał Krzyż Kawalerski i Oficerski Orderu Odrodzenia Polski.

Tomasz Zubilewicz – wieloletni Kierownik Kliniki Chirurgii Naczyniowej i Angiologii Uniwersyteckiego Szpitala Klinicznego nr 1 w Lublinie.

Rozpoczął pracę w USK Nr 1 w 1994 roku, zajmując kolejno stanowiska młodszego asystenta, asystenta, starszego asystenta. Od 2010 r. pełnił obowiązki ordynatora Kliniki Chirurgii Naczyniowej i Angiologii, od listopada 2011 r. do połowy 2022 r. był kierownikiem Kliniki chirurgii Naczyniowej i angiologii USK nr 1. Tytuł naukowy profesora nauk medycznych otrzymał postanowieniem prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z 2018 roku.

Był specjalistą II stopnia w zakresie chirurgii ogólnej, specjalistą chirurgii naczyniowej oraz specjalistą angiologii. Wieloletnią pracę w szpitalu łączył z działalnością naukową i kształceniem studentów w Uniwersytecie Medycznym w Lublinie.

Eryk Kwapuliński był najstarszym praktykującym lekarzem w Rybniku i w województwie śląskim, autorytetem dla innych lekarzy i legendą dla pacjentów.

Rozpoczął karierę lekarską w 1957 roku w Żorach. Pracował do samego końca – jako specjalista chorób wewnętrznych.

Jerzy Jarosz – anestezjolog z Uniwersyteckiego Szpitala Dziecięcego w Krakowie. "Wujek wszystkich dzieci", jak go nazywano ze względu na oddanie najmłodszym pacjentom.

Krzysztof Kamiński - ceniony chirurg, wieloletni ordynator oddziału chirurgii Szpitala Powiatowego w Nysie oraz wykładowca Państwowej Akademii Nauk Stosowanych w Nysie. Współpracował także z międzynarodową organizacją "Lekarze bez granic", niosąc pomoc w najtrudniejszych zakątkach świata.

We wrześniu podczas powodzi chirurg wracał z dyżuru ze szpitala w Prudniku w stronę Nysy. Do domu jednak nie dotarł. Prawdopodobnie wyszedł z zalanego przez powódź auta, po czym porwał go nurt.