Jak komentują eksperci – wytyczne ESC przyniosły kilka zmian.
– Zmodyfikowany algorytm postępowania – AF-CARE uwzględnia ocenę chorób współistniejących i czynników ryzyka będących równocześnie czynnikami zwiększającymi ryzyko powikłań zakrzepowo-zatorowych – mówi prof. dr hab. n. med. Agnieszka Tycińska, zastępca kierownika Kliniki Kardiologii i Chorób Wewnętrznych Uniwersyteckiego Szpitala Klinicznego, kierownik Oddziału Intensywnego Nadzoru Kardiologicznego, zastępca dyrektora ds. klinicznych Ośrodka Wsparcia Badań Klinicznych Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku, konsultant wojewódzki w dziedzinie intensywnej terapii, członek zarządu Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego.
– Taka strategia postępowania ma za zadanie identyfikację szerokiej populacji pacjentów, u których istnieją wskazania do zastosowania terapii przeciwkrzepliwej w ramach prewencji powikłań zakrzepowo-zatorowych – dodaje.
Czytaj też:
Brakuje lekarzy i pielęgniarek. Neurologia na progu poważnego kryzysu
Zlikwidowany czynnik ryzyka
Jeśli chodzi o ocenę ryzyka zakrzepowo-zatorowego, zlikwidowano czynnik ryzyka, jakim jest płeć. – Mamy więc klasyfikację CHA2DS2VA i jednolite wskazania do terapii przeciwkrzepliwej niezależnie od płci (2 pkt. klasa I wskazań oraz 1 pkt. klasa II a) – mówi prof. Agnieszka Tycińska.
Autorzy wytycznych podkreślają znaczenie strategii kontroli czynności serca i kontroli rytmu w celu minimalizacji objawów zgłaszanych przez pacjenta.
W wytycznych wysoko sklasyfikowany został antyarytmiczny dronedaron – w grupie chorych bez upośledzonej funkcji skurczowej lewej komory, zaś kardiowersję elektryczną u pacjenta nieprzyjmującego leczenia p/krzepliwego, bez echokardiografii przezprzełykowej można wykonać do 24 h (a nie jak do tej pory do 48 h) od początku arytmii.
Czytaj też:
Prof. Agnieszka Tycińska: Nowe wytyczne dotyczące nadciśnienia są przełomowe
Kwalifikacja pacjenta do sposobu leczenia
W aktualnych wytycznych historia naturalna arytmii i postępowanie w zależności od etapu, w którym znajduje się pacjent z migotaniem przedsionków, została usystematyzowana. W pierwszym etapie zwykle jest to chory, u którego diagnozowane jest migotanie przedsionków po raz pierwszy, następnie jest to napadowe migotanie przedsionków, później przetrwałe, aż wreszcie – utrwalone.
– Stąd na początku tej drogi mierzymy się z trudami wynikającymi z kontroli częstości rytmu serca, dalej kwalifikujemy pacjenta do kardiowersji elektrycznej lub stosujemy leki antyarytmiczne, myślimy o ablacji przezcewnikowej, endoskopowej lub hybrydowej, wreszcie o ablacji chirurgicznej, a w ostateczności wykonujemy zabieg ablacji łącza z implantacją stymulatora serca – wyjaśnia prof. Agnieszka Tycińska.
Taki podział nie stanowi novum wiedzy, ale – jak podkreśla specjalistka – ułatwia lekarzom znalezienie pacjenta na trajektorii jego historii choroby i kwalifikację do odpowiedniego sposobu leczenia.