Prezydium Naczelnej Rady Lekarskiej pozytywnie ocenia główne założenia projektu ustawy o opiece długoterminowej, których celem jest poprawa koordynacji między ochroną zdrowia a pomocą społeczną. Zdaniem samorządu lekarskiego integracja działań tych systemów jest niezbędna wobec starzenia się społeczeństwa i rosnących potrzeb opiekuńczych.
Jednocześnie NRL stanowczo krytykuje tryb procedowania projektu. Wyznaczenie zaledwie 7 dni na konsultacje publiczne dokumentu dotyczącego tak istotnej społecznie kwestii uznano za niewystarczające i niewspółmierne do wagi proponowanych zmian.
Współpraca medycyny i pomocy społecznej – tak, ale z jasnymi granicami
Samorząd lekarski popiera ideę współpracy podmiotów leczniczych i jednostek pomocy społecznej, zapisaną w art. 14 projektu ustawy. Przepis ten nie budzi zastrzeżeń i wpisuje się w potrzebę lepszej koordynacji opieki nad pacjentami wymagającymi wsparcia długoterminowego.
Kontrowersje budzi natomiast art. 15 ust. 1 projektu, który zobowiązuje placówki medyczne do przekazywania informacji o osobach, które mogą wymagać świadczeń opieki długoterminowej. Problemem jest bardzo szeroka definicja tych świadczeń, obejmująca również formy pieniężne, takie jak bon senioralny czy świadczenie wspierające.
Lekarze nie powinni oceniać świadczeń finansowych
NRL podkreśla, że nie jest zasadne oczekiwanie od placówek medycznych znajomości zasad przyznawania świadczeń pieniężnych z zakresu pomocy społecznej. Zdaniem samorządu lekarskiego lekarze nie powinni być zobowiązani do identyfikowania, czy pacjent spełnia kryteria uzyskania określonych dodatków lub świadczeń finansowych.
Samorząd postuluje zawężenie obowiązków informacyjnych placówek medycznych wyłącznie do świadczeń opiekuńczych regulowanych ustawą o pomocy społecznej, takich jak usługi opiekuńcze, domy pomocy społecznej czy placówki całodobowej opieki.
Ryzyko przerzucania odpowiedzialności systemowej
Zdaniem NRL projektowane przepisy mogą prowadzić do nieuprawnionego przerzucania na lekarzy odpowiedzialności za dostępność świadczeń opieki długoterminowej. W ustawie brakuje jednoznacznego zapisu, że rola placówki medycznej ogranicza się wyłącznie do zawiadomienia właściwych instytucji, bez dalszego udziału w procedurach administracyjnych.
Samorząd lekarski podkreśla, że lekarze nie powinni odpowiadać za skuteczność systemu ani za decyzje podejmowane przez jednostki pomocy społecznej.
Dodatkowe obowiązki dla POZ budzą sprzeciw
Zastrzeżenia budzą również przepisy nakładające nowe obowiązki na placówki podstawowej opieki zdrowotnej. Projekt ustawy przewiduje, że POZ będzie zobowiązany do analizy informacji przekazanych przez pomoc społeczną oraz do informowania o sposobie ich wykorzystania w terminie 7 dni.
Zdaniem NRL termin ten jest trudny do dotrzymania w realiach codziennej pracy POZ, a dodatkowe obowiązki administracyjne mogą pogłębić problem przeciążenia lekarzy i personelu medycznego.
Wątpliwości wokół nowych definicji opiekunów
Samorząd lekarski krytycznie odnosi się także do propozycji wprowadzenia pojęć „opiekun nieformalny” i „opieka nieformalna”. W obowiązującym prawie funkcjonuje już pojęcie „opiekuna faktycznego”, dlatego tworzenie nowych definicji bez jasnego określenia ich relacji do istniejących przepisów uznano za nieuzasadnione.
Brak precyzji definicyjnej może w praktyce prowadzić do niejasności interpretacyjnych i problemów w stosowaniu prawa.
Potrzeba uproszczeń i dialogu
Prezydium Naczelnej Rady Lekarskiej podkreśla, że projekt ustawy o opiece długoterminowej wymaga dalszych prac, uproszczeń proceduralnych i pogłębionych konsultacji. Tylko jasny podział kompetencji oraz ograniczenie biurokracji mogą sprawić, że nowe rozwiązania realnie poprawią opiekę nad pacjentami, nie obciążając nadmiernie systemu ochrony zdrowia.
Czytaj też:
„Pacjenci odsyłani, zamykane oddziały, szpitale zadłużające się w parabankach”Czytaj też:
Prezydent zawetował ustawę „ukraińską”. Lekarze: to zwycięstwo bezpieczeństwa pacjentów